Ömer Seyfettin – Hayatı, Eserleri, Edebi Kişiliği

• XX. yüzyıl Türk öykücülüğünün en büyük hikâyecilerindendir.
• “Yeni Lisan” hareketinin savunucularındandır.
• Selanik’te çıkan Genç Kalemler Dergisinde 11 Nisan 1911 de yayımladığı “Yeni Lisan” adlı makalesindeServet-i Fünün edebiyatının ağdalı, anlaşılmaz diline karşı arı, sade halk dilini savunmuştur.
• Maupassant tarzı klasik öykünün (olay öykücülüğünün) edebiyatımızdaki ilk önemli temsilcisidir.
• Hikâyelerinin konularını gündelik hayattan, çocukluk ve askerlik anılarından, Balkan Savaşlarında çekilen sıkıntılardan, tarihten, halk fıkralarından, menkıbe ve efsanelerden alır.
• Hikâyelerinde psikolojik tahlillere değil, olaya önem verir, Bazıları hikâyelerinde sosyal hayattaki gülünçlükleri karikatürize eder.
• Hikâyelerinde konular daha önceki yazarlar gibi yalnız İstanbul’da geçmez. Yurdun her bucağında yaşayan insanlar, toplumun her katından tipler, hikâyelerinde yer alır.
• Dili yumuşak, anlatımı akıcı ve anlaşılırdır.

En tanınmış eserleri şunlardır:

Ashâb-ı Kehfimiz, Efruz Bey, Yalnız Efe (roman)

Harem, Yüksek Ökçeler, Gizli Mabed, Beyaz Lale, Asilzadeler, İlk Düşen Ak, Mahcupluk İmtihanı. Dalga, Nokta, Tarih Ezelî Bir Tekerrürdür (öykü);

Ömer Seyfettin’in Şiirleri (şiir);

Milli Tecrübelerden Çıkarılmış Ameli Siyaset, Yarınki Turan Devleti, Türklük Mefkuresi, Türklük Ülküsü (inceleme).