Sivas’ın Şarkışla ilçesinin Sivrialan köyünde doğmuştur.

Bir gözünü küçük yaşlarda geçir­diği çiçek hastalığından dolayı, diğerini ise bir değneğin batması sonucu kaybeden ve bu olaydan sonra saz çalmaya başlayan şair, 1931’den sonra sanat camiasın­da tanınmaya başlamıştır.

Dış dünyaya gözlerini kapatan şair, kendisine çok zengin bir iç dünya kurmuş, dünyayı buradan seyretmiş; gözleri kapalı, kalp gözü açık şair olarak nitelenmiştir.

Aşk, tabiat, hayat, ölüm, gurbet, yurt sevgisi ve sosyal meseleleri işlediği şiirlerinde Karacaoğlan geleneğini sürdüren arı bir dil kul­lanmıştır.

Anadolu köylüsünün saf, içten duygu ve hayallerini yansıtmıştır.

Lirik şiirlerinin yanı sıra didaktik ve tasavvufi şiirler söylemiştir.

Halk şiirinde yurt ve Atatürk sevgisi içerikli şiirleri ilk defa o dile getirmiştir.

Şiirlerinde derin bir anlam zenginliği ve güçlü bir söyleyiş güzelli­ği yakalamıştır.

Cumhuriyet döneminin önemli saz şairlerinden olan sanatçı, âşıklık geleneğine sımsıkı bağlı kalmış, sazıyla Anadolu’nun bir­çok yerini gezmiştir.

İlk olarak “Âşıklar Bayramı”nda adını duyuran şair, bir arkadaşı­nın yardımıyla üç ay yürüyerek Sivas’tan Ankara’ya gelmiş ve Cumhuriyet’in onuncu yıl dönümünde (29 Ekim 1933) şiirlerini ulusal bayramda dile getirmiştir.

Ankara ve İstanbul radyolarında program yapan, türküleri plak­lara alınan sanatçıya, ömrünün sonuna doğru TBMM kararıyla bir aylık bağlanmıştır.

Ahmet Kutsi Tecer, sanatçının şiirlerini beğenerek onu sanat dün­yasına tanıtmada önayak olmuştur.

Şiirlerini “Sazımdan Sesler” ve “Deyişler” kitaplarında toplamış, bu iki kitaptaki şiirler 1970 yılında “Dostlar Beni Hatırlasın” adlı kitapta bir araya getirilmiştir.