İstanbul’da doğan sanatçı yüksek öğre­nimini yarıda bırakarak ticarete atılmış, 1976’dan sonra kendini tamamen şiire vermiştir.

Şiir dilindeki titizliğinden dolayı İkinci Yeni’nin kuyumcu şairi olarak anılmıştır.

İkinci Yeniciler arasında uzun süre şiirle uğraşan ve en fazla şiir yazan şairdir.

Bohem bir anlayışla yaşama sevincini kaleme aldığı gençlik şiirle­rini ”İkindi Üstü” adlı kitabında toplamıştır.

İlk dönem şiirlerinde Garipçilerin toplumcu çizgisinin etkisinde kalmış, folklordan yararlanarak toplumsal aksaklıkları eleştirmiş­tir.

1954’te yayımladığı ikinci şiir kitabı “Dirlik Düzenlik”te kendisi­ne özgü bir şiir evreni kurmuştur.

1957’de çıkardığı “Yerçekimli Karanfil” kitabıyla İkinci Yeni şiiri­nin özgün örneklerini vermeye başlamış, sonraki şiir kitaplarında bu çizgiyi sürdürmüştür.

Şiirin dar ve çizilmiş sınırlarını zorlayıp ilk okuyuşta şiirle bağdaş­tırılmayacağı sanılan konuları genel dilden farklı, kendine özgü bir dille işlemiştir.

Şiirlerinde çağına yabancılaşan bireyin sıkıntılarını, arayışlarını, bunalımını, gelecekten duyduğu endişeyi anlatmıştır.

Çevresindeki insanların yaşayışlarını etkileyecek, dünyaya bakış­larını değiştirecek bir şiirin arayışı içinde olmuştur.

Anlamca kapalı ve imgeye dayalı şiirler yazmıştır.

Batı edebiyatından özellikle Yunan mitolojisinden imgeler kul­lanmıştır.

Siyasi yönelimlerden uzak durmuş, toplumsal konuları ise şiirin estetiği içinde eriterek vermiştir.

Şiirde kullandığı aykırı dil, kapalı anlatım ve şiir üzerine yazdığı yazılarla uzun yıllar tartışma konusu olmuştur.

”Yerçekimli Karanfil” kitabıyla 1958 Yeditepe Şiir Armağanı’nı 1976’ da yayımlanan “Ben Ruhi Bey Nasılım” kitabıyla 1977 TDK Şiir Ödülü’nü, 1981’de bütün şiirlerini bir araya getiren “Yeniden” adlı kitabıyla 1982 Sedat Simavi Edebiyat Ödülü’nü almıştır.

ESERLERİ