• Samsun’da doğan Vüs’at Orhan Bener, Harp Okulunu bitirmiş, yüzbaşıyken ordu­dan ayrılmış, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni bitirdikten sonra çeşitli devlet kurumlarında çalışmıştır.
• Modern Türk öykücülüğünün “altın kuşak” olarak tanımlanan 1950 kuşağının önemli isimlerindendir.
• Olaya dayanmayan, serim-düğüm-çözümü olmayan Çehov tarzı durum Öyküleri yazmıştır.
• İlk öykülerinde daha çok küçük kentlerdeki sıradan insanların ba­sit yaşamına, kimi zaman sonuca ulaşmayan sevgilerine ve kişile­rin ruhsal derinliklerine yer vermiştir.

• Hikâyelerinde gerçekliği soyutlayarak edebi bir temele oturtma­sı, sürekli yeni anlatım biçimlerine başvurmuştur.
• Daha çok otobiyografik nitelik taşıyan öyküleriyle bilinir.
• Gündelik olaylarla, bilinçaltında birikmiş yaşam parçalarını bir­leştirerek bilinç akışı ve iç konferans yöntemiyle okuyucuya sun­muştur.
• Eserlerinde ölüm teması önemli bir yer tutar. Bunda yazarın genç yaşta doğum sırasında kaybettiği ilk eşi ve doğumdan sonra yaşatılamayan çocuğunun da etkisi vardır.
• Başlangıçta yalın bir dil kullanırken daha sonra okuyucudan çaba isteyen, onu yoran, söz dizimi farklı, yenilikçi bir dil ve anlatıma yönelmiştir.
• 1950’de New York Hearld Tribüne gazetesi ve Yeni İstanbul ga­zetesinin birlikte düzenlediği Dünya Öykü Yarışması’nda “Dost” adlı öyküsüyle üçüncülük kazanmıştır. Bu kitabında küçük kent­lerdeki sıradan insanların iç ve dış dünyasını yansıtan hikâyelere yer vermiştir.
• Aile kurumunun temel değerlerine şüpheyle yaklaştığı “Ihlamur Ağacı” oyunuyla 1963 TDK Tiyatro Armağanı’nı, “İpin Ucu” oyu­nuyla da 1980 Abdi İpekçi Armağanı’nı almıştır.
• Öykülerinin yanı sıra kısa dizilerden oluşan, ironik, esprili ve şaşır­tıcı şiirler de yazmıştır.
• “Siyah Beyaz” hikayesiyle Yunus Nadi Edebiyat Ödülü’nü almıştır.

ESERLERİ