SAİT FAİK ABASIYANIK (1906-1954)
*Gerçeküstücü öğelerle kişinin yalnızlığı ve bunun yarattığı acıları irdeledi.
*Sürekli kullandığı ana tema yaşama sevinci oldu.
*Sıradan insanlar, işsizler, hamallar, balıkçılar, sokak kadınları, kimsesiz çocuklar, emekçiler ve küçük burjuvalar onun insanlarıdır. O bu insanlarda evrensel insanı yakaladı.
*Öykülemeyi ruhsal değişiklikler yoluyla yaptı.
*Durum (Çehov) hikayesinin önemli ismidir.
* Sade, yalın ve akıcı bir anlatımı vardır.
* Ona göre “ Her şey insanı sevmekle başlar.”
*Aynı zamanda bir İstanbul öykücüsüdür.
* Şiirsel bir anlatımı vardır.
* İyi bir gözlemcidir.
*Toplumsal sorunlar onu bireysel planda bir hayıflanmaya sürükler. Toplumsal çelişkiler karşısındaki tavrı öfke, yenilgi ve kaçış olur.
*Ölümünden sonra Burgaz Ada’daki evi müze haline getirildi. Annesi “Sait Faik Hikaye Ödülü” oluşturdu.
*Çağdaş edebiyata katkılarından dolayı Amerika’daki Uluslararası Mark Twain Derneği’nin onur üyeliğine seçildi.
Öykü: Semaver, Sarnıç, Şahmerdan, Lüzumsuz Adam, Mahalle Kahvesi, Havada Bulut, Kumpanya, Havuz Başı, Son Kuşlar, Alemdağ’da Var Bir Yılan, Az Şekerli (ölümünden sonra, 1954) Tüneldeki Çocuk, Mahkeme Kapısı, Balıkçının Ölümü-Yaşasın Edebiyat, Açık Hava Oteli, Konuşmalar-Mektuplar, Müthiş Bir Tren
Şiir: Şimdi Sevişme Vakti
Roman: Medar-ı Maişet Motoru, II. Baskı “Birtakım İnsanlar” adıyla, Kayıp Aranıyor, Yaşamak Hırsı
