1.     Klasisizm 17. yüzyılda Fransa’da doğan ve özel­likle yine bu ülkede gelişen edebiyat akımıdır.

2.     Klasisizmin düşünsel temelleri hümanist dünya gö­rüşünün ışığında gerçekleşen Rönesans ve reform hareketleriyle atılır. Bu hareketlerin toplumsal ya­şamda yol açtığı çalkantılarla Avrupa bir kaos ortamına girer. 17. yüzyıl başında Fransa kralı 14. Louis, derebeylerinin hâkimiyetini ortadan kaldıra­rak güçlü bir merkezi otorite oluşturur. Getirdiği katı kural ve yasalarla halkın özlemini çektiği düzen, hu­zur ve istikrarı sağlamış olur. Bu düzen gereksinimi edebiyat dünyasında da görülür ve 1635’te Fransız dili ve edebiyatını yönlendirmek üzere Fransız Akademisi kurulur.

3.     Klasisizmin doğmasında ve ge­lişmesinde bu akademinin büyük rolü olur. Aynı yıl­lar içerisinde Descartes’in,  aklı gerçeğe ulaşma­nın tek aracı olarak gören ve duyguların yanıltıcılığını savunan, rasyonalist felsefesi de klasisizm akımını besleyen kaynaklardan biri olur.

4.     Klasisizmde eski Yunan ve Latin edebiyatları örnek alınmıştır.Buradaki konular değişik zamanlarda aynı şekilde tekrar verilir.

5.     Akıl ve sağduyu değer verilen iki kavramdır.Akıl ve sağduyu yoluyla gerçeğin ve tabiatın incelenmesine gidilir.

6.     Eserler akıl ve sağduyuyla belirlenen ahlak ve erdem anlayı­şına uygun olarak yazılır.

7.     Gerçeğe benzerlik anlayışı hakimdir. Sanat, do­ğanın taklididir. Fakat klasikler için doğa, insanın iç dünyası anlamındadır.

8.     İnsanı, hangi çağ ve toplumda olursa olsun, de­ğişmeyen, evrensel özellikleriyle anlatmak esas tutulmuştur. Ancak insan yetkin bir varlık olarak kabul edildiği için bu yetkinliği temsil edemeyen halktan kişilere, çocuklara, özürlü kişilere yer verilmemiştir.

9.     Sadece insana önem verildiği için dekor, giysi, çevre gibi öğeler önemsenmemiştir.

10.   Konuya değil, konunun işleniş biçimine önem verilmiştir. Bu yüzden aynı konu, birçok sanatçı tarafından işlenmiştir.Bu yönüyle Türk edebiyatındaki Divan edebiyatında da aynı özellik görülür.

11.   Eserlerde biçim kusursuzluğu çok önemlidir.

12.   Üslup sade ve her türlü yapmacıktan uzaktır.

13.   Kullanılan dil milli dildir. Konuşma diliyle yazılması gerektiğine inanırlar.

14.   Eserler ulusal dilin esas alındığı seçkin bir konuma diliyle yazılmış; ancak anlatımın yalın, açık akıcı olmasına özen gösterilmiştir.

15.   Sanatçı eserlerinde kendi kişiliğini , duygu ve düşüncelerini gizleme ihtiyacı duymaktadır.

16.   Tiyatroda üç birlik kuralına uyulmuştur.Üç birlik kuralı:Zaman 24 saat içinde olması,mekanın tek mekan olması,olayın tek bir olay olmasıdır.

17.   Sanatın amacının zevk vererek eğitmek olduğu ileri sürülmüştür.

18.   Kuralcılık ve kurallara bağlılık temel ilkedir.

19.   Klasisizmde en çok gelişen tür tiyatro olmuş; deneme, mektup, didaktik şiir, söylev, eleştiri, özdeyiş türlerinde de eserler verilmiştir.

Klasisizmin Önemli Temsilcileri

Tragedya:Corneille, Racine

Komedya: Moliere

Didaktik Şiir: La Fontaine

Eleştiri:Boileau

Portre:La Bruyere

Felsefe:Pascal, Descartes

Söylev:Bossuet

Roman:Madame de la Fayette, Fenelon

NOT: Klasizmin Türk edebiyatına doğrudan etkisi olmamakla birlikte La Fontaine’den yaptığı çevirilerle Şinasi’yi ve Molliere’den yaptığı çevirilerle Ahmet Vefik Paşa’yı ve Direktör Ali Bey kısmi olarak etkilediği düşünülebilir.

• Klasik, Latince “classıus (seçme)” sözünden gelir.
• Ge­nel olarak bir dilin örnek yapıtı anlamında kullanılır.
• 17. yy. ortalarında Fransa’da ortaya çıkan klasisizmin te­melini merkezi krallık rejimleri oluşturur.
• Krallıklarda kral kusursuzdur, üstündür, soylu ve seçkindir.
• Töreler, kurallar ve düzen önemlidir.
• Eleştiriye yer yoktur. Saray ve çevresinin bu görüntüsü edebiyata da yansı­mıştır.
• Bu akımın düşünsel temelini ise Descartes’in akılcılık (rasyonalizm)” felsefesi oluşturur.
• Descartes’e göre duygular yanıltıcıdır, gerçeğe ancak akılla ulaşıla­bilir.
• Klasisizmin ilkeleri, eleştirmen Boileau’nun L’art Poetique (Şiir Sanatı) adlı eserinde açıklanmıştır.

 Klasisizmin özellikleri:

• Duygular yerine, akıl ve sağduyuya önem verilmiştir.
• Tiyatroda üç birlik (olay. zaman, mekân birliği) ku­ralına uyulmuştur.
• Üslup kusursuzluğuna önem verilmiş; açık, yalın ve ölçülü bir dil kullanılmıştır.
• Sanat için sanat görüşünün benimsendiği bu akım­da sanatçılar eserlerinde kişiliklerini gizlemişlerdir.
• İnsandaki tabiata, insanların iç dünyasına saygı gösterilmiş, doğaya pastoral bir gözle bakılmamıştır.
• Eserlerde sıradan insanlar yerine soylu seçkin kişi­lere yer verilmiş; krallar, kraliçeler, tanrılar kişi olarak seçilmiştir.
• Konu değil, konunun işleniş biçimi önemli görül­müş: gelip geçici konular yerine kalıcı olan işlen­miş: eski Yunan ve Latin edebiyatından yararlanıl­mıştır.

Başlıca temsilcileri arasında Descartes, Boileau, Corneille, Moliere, Racine, Fenelon, La Fontaine, Roche-foucauld, Pascal. M. La Fayatte, La Bruyere, D. Defoe sayılabilir. Türk edebiyatında Şinasi, Ahmet Vefık Paşa, Yusuf Kamil Paşa klasisizmden etkilenen sanatçılardır.
 
Corneiile (1606-1684)
Fransız tragedyasının kurucusudur. Komedyalar da yazmıştır. Kahramanları; aklı kullanan, doğruyu, gerçe­ği bulan, iradeli, soylu tiplerdir. Tragedyalarında insan­ları oldukları gibi değil, olmaları gerektiği gibi gösterir. Eserleri: Horace Polyeucte, Le Cid.
 
Moliere (1622-1673)
Dünya komedyasının en büyük ustasıdır. Komedyayı gerçek hayata dönüştürmüş; yapmacıktan aşırılıktan sıyrılarak çağdaş insanı yakalamaya çalışmıştır. Gül­dürünün bütün biçimlerini işlemiş; güldürürken dü­şündürmeyi amaçlamıştır.Gülünç gelenekler ve karakterler aracılığıyla çağının sosyal bir tenkidini yapmış; olumsuz kişi ve gülünç tö­releri işleyerek mükemmel insanı göstermek istemiştir. Eserleri:Tartuffe, Donjuan, Zoraki Tabip, Cimri, Kibar­lık Budalası, Hasatlık Hastası. Kocalar Okulu, Kadınlar Okulu.
 
Racine (1639-1699)
Tragedyalarında Euripides’in etkisi görülür. Eserlerin­de tutkularını doğal bir dille anlatmıştır. Son derece öl­çülü, uyumlu bir tutumla tragedyayı yozlaşmaktan kur­tarmıştır. Eserlerinde kahraman yoktur, doğal insan tipleri vardır. Eserleri: Andromagu, iphigenie, Phedre
 
La Fontaine (1621-1695)
Aisopos’tan etkilenmiştir. Hayvanları konuşturarak on­lar arasında geçen olaylar aracılığıyla insanların kusur­larını anlatan fabllar yazmıştır. Eseri: Fabllar.
 
La Bruyere (1645-1696)
Soylu kişilerin salonlarına ait gözlemleri, edebi portre­ler türünün doğmasını sağlamıştır. İnsanların kusurları­nı yüzüne vurarak onları mükemmel insan olmaya yö­neltmiştir. Karakterler adlı eserinde 120 insanı anlatır.
 
Fenelon (1651-1715)
Önce masallar yazmış, sonra yazdıkları Hıristiyan öğ­retilerine aykırı olduğu gerekçesiyle başpiskoposluk­tan çıkarılmıştır. Telemague (Telemak) adlı eserini yaz­mıştır. Bu eser edebiyatımıza Yusuf Kamil Paşa tarafın­dan tercüme edilmiştir.
 
Daniel Defoe (1660-1731)
Yapıtlarında kişiliğini gizlemiş, olayları kahramanların ağzından anlatmıştır. Robinson Cruse adlı ünlü eserin­de insanın doğayla savaşını anlatır.