Selanik’te 11 Nisan 1911de Genç Kalemler dergisin­de Ömer Seyfettin‘in “Yeni Lisan” başlıklı imzasız bir makalesi yayımlanır. Bu makalede ilk kez “Millî Edebi­yat” sözü kullanılmış, edebiyat konusunda yapılması gerekenler açıklanmıştır. Bu harekete makaleden ha­reketle “Yeni Lisancılar” denmiştir. Millî Edebiyat akımı genel anlamda 1911’de bu makaleyle başlar ve Cum­huriyetin ilanına kadar sürer. Yeni Lisancıların ilkeleri şu şekilde özetlenebilir:

•  Dil sade olmalıdır.
• Şiirde hece ölçüsü kullanılmalıdır.
• Milli kaynaklara ve yurt sorunlarına eğilmek gerekir.

“Yeni Lisancılar” Millî Edebiyat akımın başlatanlarıdır. Bu sanatçılar derginin yönetmeni Ali Canip Yöntem, Ömer Seyfettin ve onlara sonradan katılan, ama hare­kete büyük bir etkinlik kazandıran Ziya Gökalp‘tır. On­ların açtığı yola daha sonra başka sanatçılar da katıl­mış ve Millî Edebiyat akımı gelişip yaygınlaşmıştır.

1.        Milli edebiyat akımı 1911’de Selanik’te  yayımlanan  “Genç Kalemler” dergisinde “Yeni Lisan ” makalesinin yayınlanmasıyla başlar.

2.       “Yeni Lisan”  makalesi bu edebi topluluğun bildirgesi konumundadır.

3.       Yeni Lisan makalesini “Ziya Gökalp, Ömer Seyfettin, Ali  Canip Yöntem ” tarafında kaleme alınmıştır.

4.        “Yeni lisan” adını verdikleri davalarını gerçekleştir­meye çalıştılar. Bu konudaki başlıca amaçları şun­lardır:

– Dil sade olmalıdır.

– Ulusal kaynaklara ve yurt sorunlarına eğilmek gerekir.

– Şiirde yalnız hece vezni kullanılmalıdır.

Bunların olması için de:

-Arapça ve Farsça dilbilgisi kuralları ile bazı istisnalar dışında bu kurala göre yapılmış tamlamalar kullanılmamalıdır.  Yabancı dilbilgisi kuralları, Arapça, Farsça ad ve sıfat tamlamaları bırakılmalıdır.

-Arapça ve Farsça kelimeler Türkçedeki kullanılışlarına göre değerlendirilmeli, Arapça ve Farsça kelimeler Türkçe telaffuzlarına göre yazılmalıdır.

– Arapça ve Farsça kelimeler yerine mümkün olduğu kadar Türkçeleri kullanılmalıdır.

– Terimler bilimle ilgili oldukları için bilim dilinde kullanılan Arapça ve Farsça terimlerin kullanılmasına aynen devam edilmelidir.

– Türkiye Türkçesine öteki Türk lehçelerinden kelime alınma yoluna gidilebilir.

– İstanbul halkının günlük konuşma dili esas alınmalıdır.

– Arapça kelimeler, gramerce, asıllarına göre değil, Türkçedeki kullanışlarına göre değerlendirilmelidir.

-Arapça ve Farsça kelimeler Türkçede söylendikleri gibi yazılmalıdır.

– Arapça ve Farsçadan gelen sözcüklerden, konuşma diline girip yaygınlaşmış olanlar Türkçeleşmiş sayılmalı ve kullanılmalıdır.

– Yabancı sözcükler, kendi dillerinde dilbilgisi bakımından hangi türden olursa olsun, Türkçede ne olarak kullanılıyorsa, dilbilgisi yönünden o türden sayılmalıdır.