1. 19. Yüzyılın ikinci yarısında ortaya çıkmıştır ve şiirde gerçekçiliği      benimseyen akımdır.
2. Romantik şairlerin şiirlerindeki aşırı duygusallığa tepki olarak      Fransa’da ortaya çıkmıştır.
3. Realizm ve natüralizm gibi parnasizmin de temel ilkesi gerçekçiliktir.      Şairi bütün amacı doğada var olan güzellikleri gerçekçi şekilde      aktarmaktır.
4. Kullanılmayan ve romantizmle birlikte unutulan Yunan ve Latin      kaynaklarına tekrar dönülür.Dolayısıyla ele aldıkları konu bakımından      bazen klasizme benzerler.
5. Şair kişiliğini      gizler; duygularını değil, dış dünya­daki gözlemlerini anlatır ve      anlatımda nesnelliği ilke edinir.
6. Şiir; mimari,      heykel, resim gibi görsel sanatları kendine örnek aldığı için betimlemeye      da­yalı bir şiir anlayışı gelişir.
7. Betimlemeler nesnel      olmakla birlikte, ayrıntılı, canlı ve renklidir.
8. Parnasyenler betimlemenin yanı sıra bilimsel ve felsefi düşüncelere de önem      vermişlerdir.Bu da realizmin  şiire      bir yansımasıdır.
9. Dilin kurallara uygun bir şekilde, ustalıkla kullanıl­masına; anlatımın      açık ve yalın olmasına çalışılır.
10. Biçim      kusursuzluğuna  önem verilir. Nazım      biçimine, vezin ve kafiyeye, önem       verilir.
11. Tarihin her döneminden      özellikle uzak ve yaban­cı ülkelerin efsanelerinden yararlanılır; bu      ülkele­rin doğa görünümleri tasvir edilir.
12. Şiir, toplumsal      sorunları anlatan bir araç olarak gö­rülmez. “Sanat sanat içindir” görüşüne bağlı kalınır.
13. Şiire egzotik bir      atmosfer getirilir. Şimdiki zamana sırt çevrilir.
14. Nazım şekli olarak      daha çok sone tarzı kullanılır. Bu bizim edebiyatımızda özellikle Servet-i      Fünun edebiyatı döneminde görülür.
15. Parnasizm akımıyla      şiir yazan şairler kendi devirlerindeki sosyal çöküşleri tarihlerindeki      ihtişamlı devirleri anlatarak çareyi kaçmakta bulurlar.

Parnasizmin Önemli Temsilcileri

Leconte de Lisse

 Jose Maria de Heredia

Theodore Banville

Theophile Gautier

François Coppee

Sully Prudhomme

Türk Edebiyatındaki Temsilcileri

Tevfik Fikret

Cenap Sahabettin

Yahya Kemal Beyatlı (Bazı şiirlerinde)

• XIX. yüzyılın ikinci yarısında romantik şiir anlayışına karşı Fransa’da orta çıkmış, gerçekçi bir şiir akımıdır.
• Parnasizm aslında şiirdeki realizmdir.
• Bilindiği gibi düz yazı ile şiirin oluşum süreçleri farklıdır. Bu nedenle realizmin düz yazı türlerinde uygulanışıyla şiirdeki uygulanışı farklı olmuştur. Bu da şiirde realizmden farklı olarak parnasizmin ortaya çıkmasına yol açmıştır.
• Parnasizmde, “Sanat için sanat” anlayışına bağlı kalınmış, toplumsal sorunlara uzak durulmuştur.
• Sanatta güzelliğe, duyguya değil, biçim ve söyleyiş güzelliğiyle ulaşılacağına inanılmıştır.
• Biçimsel güzelliğe ulaşmak için ölçüye, uyağa ve ritme önem verilmiştir.
• Eski Yunan ve Latin kaynaklarına yeniden dönülmüş; bu yönüyle klasisizme yaklaşılmıştır.
• Kötümser, umutsuz ve karamsar bir ruh hali yansıtılmıştır.
• Şiir saf güzellik olarak ele alınmış, güzel her zaman faydalıya tercih edilmiştir.
• Tarihi olaylar, efsanevi kişiler, eski uygarlıklar işlenmiş, şiire egzotik bir hava kazandırılmıştır.
• Eserlerde betimleme önem kazanmış, kişilikler gizlenmiştir.

Temsilcileri: T. Gautier, T. de Banville, L. de Lisle , J. M. de Heredia, F. Coppe’dir.

Türk edebiyatında Tevfik Fikret ve Yahya Kemal Beyatlı‘nın şiirlerinde bu akımın izleri görülür.