Milli Edebiyat – Çoşku ve Heyecana Bağlı Metinlerin Özellikleri (Şiir)

Milli Edebiyat – Çoşku ve Heyecana Bağlı Metinlerin Özellikleri (Şiir)

• Toplum için sanat anlayışına uygun “sade dil ve hece ölçüsüyle” milliyetçi şiirler yazılmıştır.
• Şiir dili olarak İstanbul Türkçesi esas alınmış ve şiirler sade bir Türkçeyle yazılmıştır.
• Halk şiiri kaynak olarak benimsenmiş ve hece ölçüsü kullanılmıştır.
• Milli kültür ve milli tarihle ilgili konular ele alınmıştır.
• İmgelere çok başvurulmamış, kullanılan imgelerin ise kolay anlaşılır olmasına dikkat edilmiştir.
• “Türkçeye, Türk dil bilgisi hâkim olacaktır.” görüşü savu­nulmuştur.
• Tam ve zengin uyağın yanında yarım uyak da kullanıl­mıştır.
• Duygudan ziyade fikir ön plandadır.
• Eserler didaktiktir.
• Ziya Gökalp, Mehmet Emin Yurdakul gibi şairlerin “sade dil ve hece ölçüsüyle” yazdıkları milliyetçi şiirlerin dışın­da 1911 – 1923 yılları arasında yaşayan şairler “saf (öz) şiir”ler (Ahmet Haşim, Yahya Kemal) ve manzum hikâ­yeler (Mehmet Akif) de yazmışlardır.
• Saf (öz) şiirde “her şeyden önce güzel şiirler yazmak” amacı vardır. Sese, musikiye, söyleyiş ve şekil mükem­melliğine önem verilir. Bundan dolayı şiirdeki sözcükler değiştirilemez veya atılamaz. Bireysel temalar (aşk, gur­bet, ölüm vb.) işlenir. Daha çok sembolist şairlerden etkilenilmiştir.
• Manzum hikâyelerde toplumsal sorunlar işlenmiş, halkın yaşayışı ve değerleri anlatılmıştır. Günlük konuşma dili­ne ve halk söyleyişlerine, deyim ve atasözlerine yer ve­rilmiştir. Manzum hikâyeler, belli bir olaya dayalı şiirler­dir. Bu şiirlerde aruz ölçüsü kullanılmıştır. Tür özellikleri bakımından mesneviyle benzerlik gösterir.