Divan şiirinin genel özellikleri:
Nazım birimi genellikle beyittir ve anlam beyitte tamamlanır. Zaman zaman diğer nazım birimleri kullanılsa da bunlar diğerlerine oranla çok az kalmaktadır.
Şiirler konuyu içeren başlıkları olmadığı için nazım biçimlerine göre adlandırılmıştır. Bütün şiirler gazel ,kaside, mesnevi… gibi biçimlerle ifade edilir.
Şiirde daha çok aşk, sevgili, din ve kadercilik gibi konular işlenmiştir.
Şiirlerde tam ve zengin uyak kullanılmıştır.
Şiirlerin tamamı aruz vezniyle yazılmıştır. Mahallileşme akımının etkisiyle bir iki Divan şairi heceyle yazsa da aruz vazgeçilmez ölçüdür.
Şiirler, kaside, gazel, mesnevi ve rubai gibi belli nazım şekilleri ile yazılmıştır.
Parça güzelliğine önem verilmiştir.
Arapça ve Farsça sözcükler ve tamlamalar yoğun olarak kullanılmıştır.
Ağırlıklı olarak aşk acısından duyulan mutluluk dile getirilmiştir.
Kişisel sevinçlere ve acılara çok yer verilmiştir.
Kavramlar, ortaklaşa kullanılan kalıplaşmış sözlerle, mazmunlarla anlatılmıştır.
Tasavvufla ilgili terimler geniş ölçüde kullanılmıştır.
Şiirler “divan” adı verilen kitaplarda toplanmıştır.
Şiirler, konularına göre değişik biçimle adlandırılır. Ölüm teması işleyen ‘ MERSİYE’, Peygamberlerin erdemlerini anlatan şiirlere ‘NAAT’, Tanrıya yakarışı işleyen şiirlere ‘MÜNACAAT’ , Tanrının birliğini anlatan şiirlere ‘TEVHİD’ , şairin kendini övdüğü şiirlere ‘FAHRİYE’ , şairin toplumsal çarpıklıkları dile getirdiği yergilere de ‘HİCİV’ denir.
Şekil güzelliği sağlamak için eşanlamlı sözlere yer verilmiştir.
